jouwgedichten.nl

Gedicht: Standbeeld

STANDBEELD AAN DE MAAS IN LUIK

Ze lag hier in haar prachtig bronsgroen patine,
met rond zich nog vaag de geur van kots en urine,

iemand die zijn gemoed had uitgestort, na teveel bier en kokkel?
of zijn gevoeg gedaan aan de voet van haar sokkel,

een dronken voetbalfan, of zo?
of misschien een spaghettivreter uit de vlakte van de Po,

ze had haar linkerhand gevleid op haar weidse bilpartij,
de andere steunde haar hoofd; op het water zagen ze enkel haar keerzij,

ze had een bekken, schitterend gewelfd en zéér ruim bemeten,
om probleemloos tien kinderen te baren, maar dat kon ze hier wel vergeten,

haar borsten waren klein, stevig en rond,
en – toegegeven – er zat een tikje te veel aan haar kont,

de schippers, nijver doende met de herstelling van hun want,
zagen toch ook liever de andere kant,

haar fijne krulletjes had ze samengevlochten tot een strakke vlecht,
“hey, ’t is een zwarte”, hoorde ze vaak een schipper roepen vanaf de plecht,

haar schepper bedacht een gestalte, vrouwelijk, viriel, doch niet fragiel,
een fiere Afrikaanse, zwart als de nacht, uit Congo, Brazzaville,

en hier lag ze nu al jaren, in haar exquise schoonheid,
en ze had slechts één enkel verwijt,

het kon hier flink waaien, in Luik aan de Maas, en de winters waren koud,
men zou er iets aan moeten doen, al was het maar een dun laagje bladgoud.

Over het gedicht:

Zelfs de categorie kunst ontbreekt op deze site.