jouwgedichten.nl

Gedicht: Uitgerangeerd

Hij zat op een bankje in het park en dacht aan vroeger, aan thuis,
het zacht geklater van het beekje zorgde voor een slaapverwekkend geruis,

maar het aangename toneel kon hem nauwelijks bekoren,
zijn stemming was gemelijk, en zijn blik leek wel bevroren,

hij was met pensioen gestuurd, na een loopbaan van vijfenveertig jaar,
altijd was hij voor het werk paraat, en altijd stond hij klaar,

maar op het laatst lag het werktempo hem te hoog op het drukke handelsagentuur,
hij kón gewoon niet meer mee, én hij was te duur,

op zijn laatste werkdag blonk zijn baas uit in onzichtbaarheid,
en was niets, geen cadeau, nog geen hand ten afscheid,

oh, hij had vroeger óók wel een burn-out gehad, toen het woord nog niet eens bestond,
de boodschap toen was gewoon hard doorwerken, tot je je hervond,

heden ten dage moeten ze zo nodig een Sabbatjaar, of jezelf herbronnen,
met een verwenweek in een of andere dure 5-sterren Spa, met luxe en warmwaterbronnen,

hij dacht terug aan zijn jeugd, toen er geen plaats was geweest voor verwennerij,
werken moest je doen!, en verder geen aanstellerij,

hij was nog van de generatie van de babyboom,
goeddeels grootgebracht met die vieze pap van patentbloem,

hij had toen gezworen zijn eigen kinderen een dergelijke jeugd te besparen,
en dát was gelukt, want die dachten aan alleen nog aan feesten, cava, foie gras, en grand crus uit topjaren,

hij zat zelf in een groot zwart gat, want zijn werk was zijn raison-d’être geweest,
met hoogstens vrijaf voor de Kerst, Pasen en het nieuwjaarsfeest,

nu slofte hij met zwartgallige gedachten heen,
voor wéér een middag alleen,

wezenloos uit het raam staren,
van zijn sjofel flatje vlakbij het klooster van de Arme Klaren,

enfin, hij moest maar niet verder zeuren en klagen,
hij was nu een voltijdse oude van dagen,

en nu begreep ie ook waarom hij zo down was, zo uit zijn hum,
hij was vanochtend natuurlijk weer vergeten zijn pilletje te nemen, zijn antidepressivum.

Over het gedicht:

Gedicht over pensioen.