jouwgedichten.nl

Gedicht: Ze had zo'n spijt

Haar blikken omfloerst door dikke zilte tranen van bitter leed,
ze had het hem nooit meer kunnen zeggen hoe het haar speet,

van haar bedrog, welk onderwerp ze beiden zorgvuldig meden,
om geen ruzie, om de kinderen; oh, er was altijd wel een reden,

zo abrupt was hij nu weggerukt, zo zinloos, zo futiel,
toen hij uitgleed met zijn fiets, en zo fataal op de stenen viel,

ze had hem nog willen zeggen: "bedankt voor jouw eeuwige trouw,
ik heb je lief, voor immer, ik hou van jou,"

nu moest ze over die muur van groot verdriet heenklimmen,
weg van geesten, demonen en schimmen,

en alleen verder, ze zou het doen voor de kinderen,
en zich door niets of niemendal laten hinderen,

hij zou haar daarboven wel vergeten voor dat stom avontuurtje,
het duurde alles bij elkaar tot slot nog geen uurtje.