jouwgedichten.nl

Gedicht: Tranen

Een echte traan, zegt mij meer dan een hele zee.
Een tranendal daar zit ik niet zo mee.

Wat mij verdriet is

iemand die er niet toe doet.
Een mens die voorzichtig antwoord ,
ik weet het niet zo goed.

Zo'n sukkel die altijd net de laatste mist.
Zo'n zielepoot die achter alle netten vist.

Wat mij verdriet is,

een lelijk meisje met verliefde ogen .
Een kind dat hongert naar mededogen.

De oude van dagen ,de dode van morgen.
Een alleenstaande moeder verteerd door de zorgen.

Juffen en meesters die het niet meer weten.
Een verpleger die worsteld met het geweten.


Wat mij verdriet is

die grote eenzaamheid.
In deze lege holle tijd.

Met de menselijkheid verborgen in de cloud,
voel ik me eenzaam leeg en oud.


Wat mij verdriet

zijn al die loze lege woorden,
waar het leven mee gevuld word
door de holle orde.

De hollende horde die alles vertrapt,
die zonder pardon op zielen stapt.

De horende dove en de blinde ziende die hun welvaard over kromme ruggen verdiende.