jouwgedichten.nl

Gedicht: Aanraken

Ze konden het binnenland niet aanraken
die warme zomerdag, nevelwind

in de duinpan zonder schuilhut
toen hij naast haar zat in dagdromen

uitgeput door een gehaaste eruptie
van doorwinterde corrupte emoties

een vertrekkende zon voorvoelde regen
die hen vergezelde toen ze terugreden

op roestige paarden door het bos
vol geheimzinnige geluiden

met overal fluitenkruid en lulletjesbruid
langs de inheems verdwalende paden

een opkomende maan voorzag dromen
die hen veranderden, transformeerden

in wie ze waren geworden
als mensen door de jaren

metaforen van de ziel
in volle bloei en dan verwelken

ze konden het binnenland niet aanraken
de kust was als een mystieke magneet

die hen meetrok in oude verhalen
over vochtige zomers in het regenland

onder de wolkenzon van dromen
steeds weer terug naar de zee gekomen.





© mobar.