jouwgedichten.nl

Gedicht: Avondschildering

De avondschildering
donkerde zich langzaam

zwaarmoedig en gespannen
in donkerblauw en ademloos grijs

niets anders om over te dichten
dan over de ondergaande rode zon

Violette begaf zich gedeeltelijk ontkleed
naar de oevers van een zoetwatermeer

kilometers buiten een wereldstad gelegen
bij het stille kalme water aangekomen

zag zij werkelijk de ondergaande zon
waar zij zo naar verlangd had

intensiviteit van haar dromen
Violette zocht haastig naar een pen

toen zij die gevonden had
was het donker, zij besloot

terug te gaan, naar mijn huis
in de stad, nabij klimrozen

die in volle bloei stonden
tegen de muur naast de voordeur

ik lag in mijn bed op haar te wachten
in het huis was het aardedonker

zij zocht door de gang naar licht
mijn ziel bleef aardedonker

het licht kon zij niet vinden
er overviel mij naargeestigheid

die mij tegenstond totdat ik
mijzelf hervond in de buurt

van het bed, waar mijn schrijfschrift lag
daar ontdeed ik mij van mijn kleren

ik nam afstand van emoties die mij ontsierde
tegenover de rest van de wereld

en deed het licht voor Violette aan
ik ging naakt tussen de lakens liggen

en liet de nacht als een warme deken
over mijn gestrekte lichaam rusten

terwijl zij zwijgend naast mij ging liggen
bemerkte ik dat maanlicht aandachtig scheen


over de roze gelakte nagel van haar linker teen

de avondschildering donkerde zich langzaam
in diepe grijzen kleuren en blauw, telkens blauw..




© mobar