jouwgedichten.nl

Gedicht: Schemerlicht

Het schemer hecht zich aan mijn ruggengraat
en dwingt mijn wervels slaafse plicht.

Ik open alle luiken ,maar het is te laat
de duisternis verteert het laatste licht.

Alles zwart ik zie geen hand voor ogen,
de tijd tikt weg als dikke stroop.

Alsof mijn leven heeft gelogen,
er rest geen streepje valse hoop.

En dan ineens verschijnt er uit het niets.
een statisch kleine vonk.

Het is heel weinig maar toch iets
een schimmig pad naar veilig honk.

Een weg van tot steen gebakken klei,
met meer ruimte voor liefde en geduld.

Met bloemen in de berm met lach en blij
met kersenbloesem in lentelicht gehuld.

Het vonkje wordt een sterretje en dan een volle zon.
Het leven wordt weer beter, een stoel op het balkon

Een groene laan die in helder zonlicht baadt

Met een gedekte tafel waar een halfvolle fles op staat.

Over het gedicht:

depressie