jouwgedichten.nl

Gedicht: De val

De val

Op de houten tafel zit het kind
Gekleed in haar blauwe broek,
Vragend kijkt het om zich heen,
Net las zij nog haar boek,
Haar boek over een gezin,
Dat samen op vakantie is,
Dat is toch hetgeen
Wat ik erg mis,

Ze zit erg hoog,
Haar voeten raken niet de grond,
Maar toch voelt ze zich zo laag,
Door diegene die haar aanstaren,
Voor haar staan twee reuzen,
Groter, breder en lelijker dan elk plaatje van hen is geweest,
Die boze woorden spreken.

Waarvan ze denkt dat het niet waar kan zijn,
Maar weet dat het zo is,
Waarvan ze voelt dat het niet zo hoort te zijn,
Maar weet dat er niks te veranderen is.

Zij springt van de tafel af,
En voelt zich vallen,
Vallen op de grond,
Waar zij gister nog stond.

Een scheut van pijn door haar lichaam,
Het is niet haar been, niet haar arm,
Het is niet haar hand, niet haar voet,
Wat o wat is hetgeen dat haar zo pijn doet,
Een pijn die zij niet eerder voelde,
Een pijn die zij besluit nooit meer te voelen.

Nooit meer zou ze springen,
Nooit meer zou ze vallen.