jouwgedichten.nl

Gedicht: Late diagnose autisme

Mijn leven is een strijd
Ik pak de handschoen op
Het lukt, maar niet altijd
Soms is het even stop

Ik was vijftig jaren oud
Toen men aan mij zei
Je doet niet zoveel fout
Het hoort meer ergens bij

Men zei, je bent autistisch
'k Doe lang niet altijd mee
Ben vaak nogal solistisch
Met mijn eigen ding tevree

Ben niet heel eigenwijs
Maar dit doet mij verdriet:
"Je hebt op zich gelijk
Maar nee, zo werkt het niet"

Probeer erbij te horen
Sta wel wat aan de rand
Het gesprek kan niet bekoren
Of is juist te interessant

Dan blijft ik te lang hangen
In die ene groef
"Houd op", is hun verlangen
Contact verloopt dan stroef

Details waar het om gaat
Ik kom er soms in om
Het kwartje valt vaak laat
Al ben ik heus niet dom

Ik denk meer in zwart-wit
Dan in vijftig tinten grijs
Wil weten hoe het zit
Anders raak ik van de wijs

Ben soms een tikje lomp
Bedoel dat niet verkeerd
Het is wat mij overkomt
Al heb ik bijgeleerd

Ongeschreven codes
Wat tussen de regels staat
Dat is niet mijn modus
Snap soms niet waar dat op slaat

Ik denk vaak in hokjes
Of juist out of the box
Mijn diepere gevoelens
Die liggen in Fort Knox

Ben onbedoeld heel grappig
Of veel te serieus
Ben op weetjes happig
Heb voor hoofdlijnen geen neus

Laat mij mijn gang maar gaan
En stoor mij daarbij niet
Mijn humeur gaat er dan aan
Tot jouw en mijn verdriet

Teveel op mij af
Of drukte om mij heen
Is soms voor mij een straf
Laat me dan eventjes alleen

Loop ik voor je weg
Kom mij niet achterna
Ik wil straks weten wat je zegt
Maar nu voorkomen dat ik sla

Ben af en toe sociaal
Maar wel op mijn manier
Het hoort bij mijn verhaal
Ik ben geen kuddedier

Ik kan mij niet veranderen
Althans soms niet genoeg
Mijn pad blijft wat meanderen
Zeg dan niet gelijk doeg