jouwgedichten.nl

Gedicht: Mijn spiegel

Elke keer weer als ik in de spiegel kijk vraag ik me weer af..
Elke keer weer als ik in de spiegel kijk sta ik paf.
Wie is dat meisje?
Dat nu mijn leven leidt
Waar komt ze vandaan? en waarom heeft ze zoveel spijt.
Het lijkt wel alsof alles nog hetzelfde is gebleven.
Terwijl de belangrijkste dingen zijn verdwenen uit mijn leven.
Er is geen dag,
En geen nacht.
Dat ik geen spijt heb van de dingen die er gebeurd zijn.
Maar vooral in mijn eentje voel ik me zo klein.
Dus alleen op mijn kamer zet ik mijn muziek heel hard aan, terwijl ik op de een of andere manier helemaal niks hoor.
Omdat ik me eraan stoor.
Dat alle nummers op de radio me doen denken aan wat ik vroeger nog had.
En wat ik toen zo gemakkelijk vergat.
Aan wat ik nu nooit meer terug zal krijgen..
Het doet me zwijgen.
Met mijn hart dat schreeuwend zwijgt, kijk ik naar mijn spiegelbeeld.
Dat vol gedachten met haar haren speelt.
Ze is een vreemdeling in mijn leven.
En dat is echt niet overdreven.
Er is niks meer over van wat ik vroeger was.
Zachtjes leg ik mijn handen op het glas.
Van de spiegel die me een vreemde laat zien.
Daar zit ze dan, helemaal gebroken en pas zeventien.
Wie is dat meisje toch, dat nu mijn leven leeft?