jouwgedichten.nl

Gedicht: Handen die reiken

Handen reiken naar mij

Handen reiken naar mij,
een glimlach een klein gebaar,
we zitten samen zij aan zij,
ze strijkt me over het haar,
ze uit een taal die niet bestaat,
maar ik knik en kijk haar aan,
dankbaar dat er iemand haar verstaat,
kijken we vredig uit het raam,
er rolt een traan over haar wangen,
ik hoef haar niets te vragen,
in haar schuilt een stil verlangen,
je hoort haar nooit klagen,
ik sla warm een arm om haar heen,
geef haar een gevoel van geborgenheid,
eventjes samen en niet alleen,
ze is de angst voor even kwijt,
zacht neurie ik een lied die ze herkent,
ze doet zachtjes met me mee,
we zijn beide goed gestemd,
het gaat over een hutje aan de zee,
denkend aan de jaren die zijn voorbij gegleden,
ze kijkt me aan en zucht vermoeid,
ze glijd weer terug in het heden,
ze is niet meer langer geboeid,
ze staat op en gaat op pad,
mij is ze inmiddels al vergeten,
in de gang loopt een kat,
mw. K denkt hoe zou hij ook alweer heten,
wanneer gaan we eten,
haar kamer weet ze niet te vinden,
mw. K is alles vergeten,
ze weet de woorden niet meer samen te binden,
de zuster komt en vraagt of ze mee gaat,
ze is blij dat er iemand is gekomen,
ze ziet dat de koffie op tafel staat,
ze mijmert wat en gaat verder met dromen.

Over het gedicht:

Dementerende ouderen wisselen de hele dag qua stemmingen, angst en een lach is voelbaar.