jouwgedichten.nl

Gedicht: Snor

Als kind had hij nog wel eens
tijdens de euforie van het spelen ontdekt
dat hij ondanks de ellende van zijn ouders
dichterlijke zinnen kon uitspreken
zonder te stotteren, met een vloeiend
woordgebruik en eigentijds accent
maar tegen de tijd dat hij de puberteit
bereikte was hij rijp voor de psychiatrie
die zijn uitgesproken volzinnen
voor dwaasheid aanzag

Als kind had hij nog wel eens
dat onbevangen gevoel
dat alles was zoals hij het zelf verzon
maar tegen de tijd dat
een nooit bewezen God
of inheemse grootheid van de arme mensen
hem wegens zijn gebrekkig
besef voor de noodzakelijkheid
van de voorplanting
veroordeelde tot het
verzuimen van het condoomgebruik
begon hij te stotteren
en vond zijn weg naar de psychiatrie
die niet begreep dat zijn stotteren
een nieuwe fase in de ontwikkeling

van de voordracht van het gedicht was.




...

Over het gedicht:

2007