jouwgedichten.nl

Gedicht: Februari

Februari, je ogen zijn zo koud
van eenzaamheid in een bevroren stem
muren die geluiden absorberen

en alles wat in de doofpot werd gestopt
sterft langzaam weg langs wintertenen
ze zouden de wortels aan olifanten voeren

maar niemand, werkelijk niemand
geeft er een fluit om de waarheid
we stemmen toe, en wachten af

als iemand ons ooit wakker maakt
houden we een fakkeltocht voor het gevoel
want dit is maar een gevoel

niet eens een gedicht, laat ik maar beginnen
met voor een betere wereld zwijgen
misschien dat de stilte mijn onrust bekoelt.

Februari, de stilte zwijgt
al zo lang in jouw dwalend hart
jouw ziel lijkt als een steen bevroren

het mijmeren duwt jouw nachten voort
met wat jou tijdens de dag bekoort
heb jij wat van de ijzige kou verloren

of dwaal je nog, alleen des nachts
kan iemand nog jouw vorst verstoren

februari, klam je vast aan het hek
het voorjaar komt, niet eens zo gek.

Februari, je klemt jouw hart
tussen mijn dijen, je overkomt
bent zo zachtzinnig tijdens vrijen

je neemt de dag, zoals een mens
bevroren sloot, gedachtewens
je belooft de zon nog even wachten

verwarmt het hart in langzaam trachten
tot dat wat komt, een lentebries
je maakt de dagen al wat langer.