jouwgedichten.nl

Gedicht: Onuitputbare opa

bevochtigde ogen,
staren wazig door een ruit.
toen de man zich boog,
schreeuwde hij luid.

Een pijn schoot door zijn rug,
flexibel zijn was zijn droom.
alles ging traag en stug.
nu zat hij op zijn stoeltje bij de boom.

Na te denken over hoe verder.
Hij werd oud, maar toegeven kon hij niet.
hij wist, hij werd niet meer beter.
zo duidelijk als hij zichzelf nu ziet.

strompelend liep hij achter zijn rolator naar binnen,
waar hij zijn vrouw een innige omarming gaf.
"We zullen onze stoelen maar eens verwarmen"
Zei de opa bekaf.

Hij werd oud, toegeven wou hij niet.
Zijn kinderen en kleinkinderen wou hij blijven zien.
De kleinkinderen schreven eens een mooi lied.
Dat hield hij altijd in gedachten, een glimlachje misschien?

Over het gedicht:

Een opa die niet wou toegeven dat hij ouder werd en alles niet zo meer mee kon doen met zijn (klein) kinderen.