jouwgedichten.nl

Gedicht: Ademtocht

Onverstoorbaar draven paarden door het fijne zand
dat opstuift en met de wind wordt meegevoerd
elders huilt een kind
zijn moeder heeft hem voor niets anders dan ellende kunnen baren
wind, stof-
zijn erfenis klinkt net als zijn geboortegeschenk
nagenoeg op dezelfde dag ontvangen

verzwolgen door de brandende zon
nu bedekt onder vele lagen vermalen en verstrooide competentiezucht
is zijn eerste ademtocht in niets ontziend ongeluk gesmoord
een enkele traan is lang geleden al verdampt op dit niemandsgraf
zo ver verstopt ergens in de dorste plekken op aarde

alleen zijn uitgeblazen adem nog
aan het eind van een verzengende zomerdag
zorgt het voor een klein beetje verlichting
als een druppel
op een gloeiende plaat