jouwgedichten.nl

Gedicht: De douairière

Ze zwierde de gouden zaal zó lichtvoetig in
dat ze wel leek te zweven als een godin
in een japon van champagnekleurige tafzij
voor een glimp leunde iedereen opzij
ze droeg haar decolleté
in een gulle volvette V
naar adem snakkende cavaliers
begeerden wel een partje van dit mensenvlees
voor een pavane of een foxtrot
gevolgd door wat ondeugends en wat geravot
ze schreed met lange verende passen door het vertrek
en wrong zich tussen het adeldom voor een gesprek
een jonge prins drong zich op aan de douairière
en gaf een speelse klap op haar weelderig derrière
zij fluisterde in zijn oor en na wat loos gebabbel
trokken ze zich discreet terug voor haar schnabbel
naar een uur kwamen ze weer, haar japon verfomfaaid
de prins had haar kennelijk geen oren aangenaaid.