jouwgedichten.nl

Gedicht: Meisje in het bos

Het was hier boven doodstil; toch stond ze als een riet te beven,
waarom was ze ook niet bij de rest gebleven?

maar ze had geen zin in haar saaie boek,
en moest zo nodig weer eens op onderzoek,

het zonlicht drong ver door in het omber en het sepia van het woud,
en bescheen hele stroken bos, maar toch vond ze het hier kil en koud,

hier waren toch zeker geen wolven?
was ze maar gaan schuitjevaren op het meer, op de kalme golven,

neen, dat kon niet, er was hier boven in het bos,
hoogstens een onschuldige vos,

maar misschien ook wel een vieze enge trol,
die haar stond te begluren vanuit zijn smerig hol,

ze zou ook scherp opletten voor elke pauper of landloper,
want ze wist nog van een aanranding hier vorig jaar oktober,

bij elke stap kraakten de takjes onder haar voeten,
ver beneden, ving ze het geluid op van een paar koeten,

“en” had haar moeder haar nog toegevoegd: “als je perse dat bos in wil gaan,
doe dan zeker wel je laarzen aan,

en kam jezelf eens, op zijn best,
want je haar ziet eruit als een eksternest,”

ze zou zich nu snel omdraaien en rennen of de duvel op haar hielen zat,
als ze beneden kwam verzweeg ze alles, en nam een lekker lang heet bad,

“en voor de rest:
ze had geen eksternest!”