jouwgedichten.nl

Gedicht: Naargeestig

Het was avond in de oude stad
stille regen veroorzaakte
een kamerbreed regengordijn
over het straatlantaarnlicht

er overviel mij een naargeestigheid
die mij tegenstond totdat ik
mijzelf hervond in de buurt
van het bed, waar mijn schrijfschrift lag

ik schreef al jaren over dromen
die nooit uit leken te komen
en dan verzon ik nieuwe dromen
ik ontdeed mij
van de rest
van mijn kleren
ik nam afstand
van de emoties
die mij ontsierde
tegenover de wereld
door ze op
een stoel te leggen
en niets meer te zeggen

ik ging naakt
tussen de lakens liggen
en liet de nacht
als een warme deken
over mijn gestrekte lichaam rusten

totdat de naargeestigheid voorbij was.



© mobar