jouwgedichten.nl

Gedicht: Schat

Het donkere nachtwoud roept
zijn woeste wilde dierentaal
over de zompige moerassen

basisemoties spreken een eigen taal
boos, blij, verdrietig, bang
ze strijden om aandacht

ziel in de storm
daar in die meelevende droom
begint het leven te woelen

leert hij een waarheid voelen
als zijn korte verhaal helemaal klopt
is er hier ergens een schat verborgen

ver weg van de ratio van welwillende mensen
in het onderbewustzijn
van een prachtige illusie

maar niemand weet die te vinden

omdat er niet meer naar gezocht wordt
de mensen zijn de schat vergeten
ontevreden in het heden

van de schat willen ze niets weten
in het duister wordt de schat vergeten
het zoeken heeft geen zin meer

het droomkompas weet zich geen raad.





© mobar