jouwgedichten.nl

Gedicht: De zeeman in Antwerpen

Gevieren waren ze gaan passagieren, om te pintelieren,
even verlost van de hijskranen, katrollen en lieren,

zijn scheepsmaten waren nu voor hun vertier, bij de meisjes van plezier,
in het schipperskwartier, niet ver van hier,

hij zat liever aan de walkant, waar hij zich op de blauwe steen neerplaatste,
waar je zag hoe de zon zilvergouden schitteringen in het water weerkaatste,

de lucht ademde de kleur van een rokerig geel, naar de tint van vanille toe,
smachtend van verlangen dacht hij aan zijn liefste, aan zijn bijou Marie-Lou,

een half jaar had hij ze nu al niet gezien, maar nóg kon hij haar stem horen,
er was niets dat zijn liefde voor haar kon smoren,

morgen naar huis toe, naar Parijs,
na zo’n lange reis,

nu wilde hij even graag met haar chatten hier op de dijk,
hij nam zijn smartphone maar hij had geen bereik,

hij moest nog wel snel zien te stoppen met paffen,
want als zijn vriendin dát wist, zou ze hem nogal afblaffen,

zes maanden was hij nu al op zee, en net als die keer in Guayaquil,
moesten de maten uitgerekend vandaag alweer van bil,

hij zou ze nu maar gaan halen, hun vuur was intussen wel gedoofd,
en dan snel terug aan boord, want de kok had vandaag bouillabaisse beloofd.