jouwgedichten.nl

Gedicht: Het licht is getrokken

Het licht is getrokken

De kern is hard.
Mijn ziel kapot en laat mij gebroken.
De herkenning is mij ontnomen.

Ik ben zo alleen in mij.
De levenslust is mij onttrokken.

Wat mij heeft gebonden breekt langzaam af, beetje bij beetje verlies ik mijzelf.
Ik val in vergetelheid.
van binnen kapot.
En je voelt je kloten en verstoten je ziel gebroken.
herinneren van mij, maar niet bij mij.
De herkenning ontnomen.
Mijn ziel kapot en laat mij gebroken.
Door de stilte in vergetelheid gesmeten.
Wanneer je mij forceert en betoverd.
Wanneer de melodie heeft geklonken en over gaat in stilte.
Het gaat over stilte.

Wanneer de nagel heet is moet het worden geklonken.
Dood de geest, nu de stilte ons heeft gevangen.
We kunnen het niet beheersen nor bevatten.
Is er een ziel? Bestaat de geest?
We kunnen niet terug in de tijd.
We leven op instinct.
We gedijen in angst.

We gebruiken om weg te kijken.
We gaan er tegenin, ik ga er onderdoor.
Mijn ziel verdreven, de geest gegeven.
Ik val in gedachten, sla ter aard maar sla er dwars doorheen.
Geen grenzen voor het stille verdriet.
Het licht gedoofd om de emotie te voelen.
Vloeibare emoties, mijn gedachten verzeë-en
in het water zie ik mezelf, maar herken mij niet.
De kern koelt af.
Waarom kan ik het niet zien.
Ik leef in de luwte en slaap bij dageraad.

Het is voorbij nu.
Het is allemaal vergaan.

Zeeën.
Zonnen.
Zitten op de vlammende stoel.
wolken verdwijnen, de leemte.
De leemte is het mijne.

Het light is gebroken.
Het is nu klaar.
Ik ga nu op in de stilte

Goodbye

11-06-2022

Over het gedicht:

Dichten is voor mij een uitlaatklep, probeer ervan te genieten.