jouwgedichten.nl

Gedicht: Zware tijden

Beste allemaal,

Enige tijd geleden is het op de meest vreselijke manier uit gegaan met mijn vriendin. Tegelijkertijd liep mijn opleiding in de soep en er speelden nog wat meer dingen.
Ik zag mijn werelden uiteenvallen en zag voor mij geen reden meer om het leven voort te zetten.
Dit was een zware tijd voor mij.
Een vriend van mij was daar en heeft me gered.
Hier heb ik over geschreven.
Probeer ervan te genieten en laat een reactie achter.

__________

Zware tijden



Wat wij hadden is door anderen bedaard. Ons samenzijn abrupt beëindigd, een gedwongen einde aan wat had kunnen bloeien.

Ik zit hier in stilte in het koude huis.
Houd me in en er buiten.
Wacht tot de storm weer over gaat.

Verdriet beslaat de komende dagen, en overheerst in gedachten.
De stille lange dagen in het koude huis.

Ik zit hier te wachten.
Dat jij deze waanzin stopt en de storm doet opklaren.
Ik hoopte dat jullie gingen praten.
Wat is er gaande?
Wordt er aan mij gedacht?
Vecht je voor ons?
Is er überhaupt gesproken?
Slapeloze nachten.

Is er een weg door deze chaos?
Is er een waarheid in deze waanzin?
Wie leidt me uit de schaduw van het lijden?

Ik zweef rond in mijn gedachten boven een oceaan van verdriet en kan me niet bevrijden.

Laat me hier niet achter.
Pak mijn hand en neem me mee.
Er is niets wat ik liever wil.
Alleen wij twee.

De dagen worden zwaarder en in mijn hoofd is het donker.
De pijn groeit groter en groter.

Vraagt dan niemand zich af hoe het met me gaat?
Ze laten me niks weten.
De stilte blijft aan me vreten.
Wordt er over gesproken? Of gezwegen
Is er voor ons gevochten?
Laat me iets weten.

Deze gedachtes putten me uit.
In mijn hoofd zo donker, in mijn hart een leegte.
Ik kan het niet bevatten, en ga er aan ten onder.

Er is iets moois gestorven.
Nu wij niet meer van elkaar houden.
Wie houd me in de gaten, wie houd me op aarde? Alleen jij kan me bedaren.
Zal je me vangen wanneer ik val?
En ik val.

Het is over, de liefde tussen jou en mij.
Je ben nog steeds in mijn gedachten, je zit nog veel te diep in mij.

Ik heb mijzelf inmiddels verloren.
Door de stress mijn geest bedorven.
Ik zag hoe mijn werelden werden afgebroken.
Er is niks meer van me over.
Ik wil niet meer.

We moeten praten.
Maar je bent te bang om te spreken.
Nu wil je met mij niet meer praten en ik je niet hoor.
Kan ik het niet verwerken en kan ik niet door.

Ik kan het niet begrijpen.
Ik kan het echt niet meer begrijpen.
Zie je mijn tranen als ik huil?
En ik huil.
Voel je iets als ik val?
Ik ben gevallen.

De stress van school gaat alles te boven.
Het ultimatum kruipt naar voren, maar ik sloeg dicht en bevroor.
Ik verdrink in een oceaan van gedachten.
Ik ben naar de kloten, kapot en gebroken.
Nu ik alles hebt verloren heeft het voor mij geen zin meer.
Ik wil niet meer.

De donkere lange dagen.
Overspannen lange dagen.
Mijn hoofd zit overvol.
Over mijn wangen rollen tranen.

Alles is verloren kapot en gebroken.
De pijn stapelt op met mij eronder.

Ik zie alleen nog maar het duister.
Gedachten van zelfverlies, ik kan er niet omheen.
Het wordt me allemaal te veel.
Ik ga kopje onder en verzuip.

Een zachte stem die naar mij fluisterd
“ik zal je bevrijden”

Ik ben buiten en dwaal rond in het donker.
Ik glijd af en verlies van het monster.

Alles is geregeld.
Ik verzamelde de moed en bereidde me voor op de zonde.

Ik belde die nacht.
Een vriend kwam naar me toe, gaf me hoop en bracht mijn hoofd tot reden.

Ik had mijzelf de ochtend niet gegeven.
Maar hij was daar en redde mijn leven.
Hij is gezegend.

Nog steeds mijn hoofd vol gedachten.
Ik kan er niet mee omgaan, maar het gaat.

Ze heeft me geblokkeerd het contact verbroken.
Nu we niet langer met elkaar praten, wanneer je me niet meer wilt horen.
Zijn mijn gedachtes over jou bedorven.

Ik tel de lege lange dagen.
De donkere lange dagen.

Ik ben naar de kloten, kapot en gebroken.
Heb mezelf verloren.

Ik moet mezelf weer terug zien te vinden.
In de puinhoop van het leven.
Een weg om het duister te verdrijven en het vuur weer aan te steken.

Dagen gaan voorbij. Het circus gaat door.

Nu ik school heb losgelaten is de stress deels verdwenen.
Er is een zekere rust in mij verschenen.
Hoe kon ik dat weten? de stress beïnvloeden mijn hele leven.

Ik moet mijzelf terug zien te vinden.
Mijn ziel zal herrijzen.
Maar zal niet meer op mezelf lijken.

Er is zoveel verloren.
Zoveel te verbinden en voor alles een plekje te vinden.

De tijd zal genezen. De zon zal weer gaan schijnen en het licht zal me binden.

Ondanks het verlies heeft het mij ook dichter bij mijn familie en vrienden gebracht. Een geschenk, houvast en een band voor het leven, het is een pracht.
Ik dank jullie voor wat mij is gebracht.

Stap voor stap beetje bij beetje.
Voorzichtig weer verder met leven.

Ik zal het nooit meer vergeten.
Bedankt.
Bedankt.

18-1-2024

_______________
M v v Raymond