jouwgedichten.nl

Gedicht: Het leven

tranen die stromen

tranen die stromen
weer een moeilijk ding
ze blijven maar stromen
omdat ik wederom voor een leugen werd gezet

tranen die stromen,

tranen van puur en diep verdriet,
een hart dat zwaar geschonden is,
is er nou niemand die dit ziet,
en dat terwijl i

tranen die blijven stromen,
tranen van puur onbegrip
hoe ver moet ik dit nog laten komen,
het weg dag met stip.

tranen die rollen,
dikke druppels over mijn wang,
zoutig vocht dat nooit meer zal stollen,
god,wat duurt dit toch allemaal lang.

tranen blijven komen,
in een wanordelijke structuur,
hoe lang nog kan ik alleen maar blijven dromen.?
ik sta met mijn rug tegen de muur.

ik weet het niet meer,
wat er nu nog allemaal zou kunnen komen,
alles doet vreselijk veel zeer,
en de tranen blijven stromen.

heftige vragen,
flitsen door mijn hoofd,
ik wil graag gillen en klagen,
maar ben tegelijkertijd verdoofd.

schimmen flitsen,
die ik niet even zomaar uit kan zetten,
niet zomaar weg ritsen,
om het ze te beletten.

het gevoel,
alsof je leven,
zo zonder doel,
niets meer heeft te geven.

de angst wanhoopt,
dat er nu niets meer gebeurt,
heeft mij de afgelopen dagen gesloopt,
en behoorlijk van binnen verscheurd.


.

mijn gevoel is nu zo negatief,
zoals ik naar mezelf kijk,
zo vind ik mezelf toch echt niet lief,
vind ik dat ik nergens op lijk.

hoe wil ik,
ooit weer op mezelf gaan lijken,
als ik er nu al letterlijk in stik,
voordat ik mezelf weer positief in de spiegel kan bekijken.?

het gevoel hebben,
alsof je alleen nog maar kunt huilen,
zonder het gevoel weg te laten ebben,
en je bij niemand kunt schuilen.?!

mijn leven valt,
in te diepe kuilen,
het versmalt,
en ik kan er alleen nog maar om huilen.

god zal mij de weg wijzen,
die ik moet gaan,
naar hemelse paradijspoorten,
die voor mij wijdopen zullen staan.

ook al moet ik er ver voor reizen,
moeilijke dingen achter me laten,
hij zal mij wijzen,
en erover praten.

het wordt me soms erg zwaar,
en merk dat ik mijn hoofd neer hang,
ondanks dat doe ik het toch allemaal maar,
al duurt het soms allemaal nog zo lang.

maar god,
en andere mensen,
respecteren mijn gebod,
mijn wil en mijn wensen.

ze staan altijd klaar,
om mij te kunnen helpen,
dan zijn ze daar,
om mijn tranen te stelpen.

zelf weet ik soms niet hoe,
en waar.
waar moet ik met mezelf dan naar toe,
het is dan zijn route die ik vaar.

soms weet ik ook niet,
waar te beginnen,
het is god die mij ziet,
in mijn hart zal ik hem eeuwig beminnen.

mijn genomen stap,
voor meer hulp,
vindt ik van mijzelf reuze knap,
zo kruip ik steeds meer uit mijn schulp.

ik moet,
heel veel verwerken,
en hij laat mij zien hoe je dat het beste doet,
dat kan ik nu heel soms ook merken.

zo kan ik de zin,
en het leven,
weer opnieuw in,
en het ook richting geven.

dat ik weer alles mag gaan zien,
en weer alles voel,
dat ik weer pret heb voor tien,
met een duidelijk levensdoel.

dat ik elke dag,
gelukkig ben,
dat ik leven mag,
voor hem,die ik zo goed ken
ja soms is het leven zo
en daar kan je nou eenmaal niks aan veranderen

Over het gedicht:

gewoon hoe het leven is en kan zijn