jouwgedichten.nl

Gedicht: Hart in duisternis

Duisternis zei je
en ik kende dat woord
de manier van doen
uit een verleden

niet heel ver
van mezelf
liep ik navelstarend
terug

maar dan naar een andere afgrond
niet dezelfde die jij bezocht

ik kwam ook
dicht bij de rand
verzocht mezelf
daar niet lang
te blijven
met alle argwaan
in mijn handen

en een hart dat kwam
met overdrijven, sliep ik
met je
lepelklevend

ik doofde de kaars uit
met natte vingertoppen
ik streelde jouw boezempoes
die miauwde in dezelfde duisternis
die ik daarvoor ontkend had

het was de film
waarin je
zei
dat ik niet welkom was

omdat er niemand welkom
kon zijn in dat land
niemand anders dan jij
verloren in dat land
van vergeten woorden

je sprak over duisternis
met nergens licht.




*

Over het gedicht:

Duisternis zei je