jouwgedichten.nl

Gedicht: Open kooi

Het stof kleeft aan mijn handen
het eeuwige worstelen in gedachten
gevangen in mijzelf, door mijzelf.
Angst.

Boze stemmen klinken luidt
op deze kille en verlaten plaats
zie ik geen reden meer om door te gaan.
Opgegeven.

Tranen zijn vergoten
mijn mond voelt droog van schreeuwen
waarom ziet niemand mij toch.
Masker.

Vogels vliegen voorbij
winter komt eraan, tijd om te gaan
zo voel ik mij gevangen in een open kooi.
Faalangst.

Vrij en toch gevangen
stemmen leggen grenzen neer
geen kracht meer om te vechten.
Gebroken.

Over het gedicht:

Mijn innerlijke strijd, ik ben mijn eigen beperking.