jouwgedichten.nl

Gedicht: Duister adem

De tak gebroken
deelt de schaduw
mede ontmaagd
door het zwaard
van de eenvoud
zoals ik al wist
tijdens het begin

zijn spreektaal lippen
trillen de zaadlozing
uit elkaar als een dode kip
laat hij zich pakken
voegt hij zich zijn worst
bij het uitgestalde vleeswaar

van de Agrarische Hema
die soms neigt naar het Oosten
dat zucht onder de hunebedden
en de bezwaarde zwaartekracht
van het lege bestaan

zou hem willen
bezitten met alles
nooit meer afgeven
aan toen, het niet moest

achterop die snelle scooter
ik mijn warme armen
geen weg wist te banen
en bekakt als ik was
het ademen kon overslaan

met die uitlaat
tussen mijn benen
probeert hij
hogerop te komen

maar we weten
geen van beiden
waar de heuvel eindigt
en het dal begint.

Over het gedicht:

Adem van het duister.