jouwgedichten.nl

Gedicht: Pestgedrag

Getrakteerd op hoongelach.
Elke dag weer dat pestgedrag.
Van bij het binnengaan van de schoolpoort
tot je de bel -die de dag afsluit- hoort.
Nog even doorbijten... dan kan je schuilen.
Doen alsof het je niet kan deren, niet huilen.
Seffens ben je terug thuis
in het warme, gezellige huis.
Daarvoor wil je je sterkt houden,
daar zijn mensen die nog van je houden.
Iedere dag weer die strijd.
Niemand ziet hoe erg je lijdt.
"Kop op en doorgaan."
"Je mannetje staan."
Iedereen zegt wat je het beste doet.
Ze weten allemaal hoe het moet
tot ze het zelf meemaken
en helemaal kraken.
Dan voelen ze pas wat het is:
de eenzaamheid, het gemis
van warmte, liefde, vriendschap.
Iedere keer weer een klap
in je verontwaardigde gezicht.
Uiteindelijk verdwijnt het licht
uit je ooit zo sprankelende ogen.
Dan mogen ze nog pogen
om het terug bij te leggen.
De littekens zullen iets anders zeggen.
Naar school gaan is daarna nooit meer fijn.
Je blijft het gevoel behouden minderwaardig te zijn.
Iedere spreekbeurt is een ramp.
Je maakt je klein en denkt: "verdamp."
Verdampen, smelten, wegkwijnen,...
Je ziet steeds weer dezelfde lijnen.
Ze ontwijken je alsof je stinkt.
Het zijn zij die je hebben verminkt.
Daar komt weer het hoongelach
van het steeds wederkerende pestgedrag.

Over het gedicht:

omdat het de Vlaamse week tegen pesten is.