jouwgedichten.nl

Gedicht: Middeleeuwse verkenner

bergen beklommen,
dalen doorkruist,
Eindeloos mezelf moed ingezongen,
De wind die door mijn haren ruist.

Mijn stam terug vinden,
in deze zware tijden.
vermoord zijn mijn makkers, mijn vrienden.
opgegeven, de moed om te strijden.

Verloren en moedeloos ging de reis terug.
Veel hebben we verloren.
Stil was het, verwoest, de ene na de andere brug.
Overleden zijn inmiddels mijn mensen.

zwervend loop ik hier, als verkenner.
Niet om te veroveren, maar om te vluchten.
Terug naar mijn vader...
Waar zijn de mensen.

Jong ben ik nog,
geen ervaring heb ik.
ik heb het overleeft, toch,
liever heb ik nu dat ik stik.

Niet te geloven, dat dit is gebeurd.
Achter een boom heb ik bekeken,
vele malen is mijn gezicht verkleurd.
vele malen heb ik door haren gestreken.

Geen tijd om terug te gaan,
het was een strijdkreet voor ik weg kon.
Ik ben niet blijven staan,
Gekropen achter een afgebroken boomstam...

Over het gedicht:

Een jonge verkenner in middel eeuwse tijden.