jouwgedichten.nl

Gedicht: Het grote en het kleine

Onze planeet is 4.2 miljard jaar geleden ontstaan. In een Universum dat 14,4 miljard jaar geleden is ontstaan. Op deze planeet leven 7 miljard mensen. En ik leef nu 22 jaar. Zo bijzonder zijn wij mensen, het heelal dat zichzelf aanschouwt.

Maar toch wordt ik al mijn hele leven genegeerd. De homo sapiens waar ik vanaf stam hebben mij geslagen met stokken, bedreigd met messen en jarenlang genegeerd, alsof ik niet besta. Cogito ergo sum is voor mij de werkelijkheid.

Het heelal wordt langzaam kouder en meer en meer onbewoonbaar. Zo ook Nederland als je er helemaal alleen voor staat. Op een paar 1000 vierkante meter in het oneindige heelal staat de Fontys hogeschool waar pedagogiek wordt gegeven. Daar leren mensapen om kinderen de treiteren. Om kleine mensaapjes te behandelen als vee.

De klok en je lichaam zijn relatief. Maar wie niks weet van kleine deeltjes ziet het niet en wordt niet gezien. Relatief zijn ze zeker niet. Goldy Lock zone, ik denk het niet. Zonder familie red ik het niet. Help mij help mij, roep ik al jaren tevergeefs. Alleen familie is absoluut, ik ben dus relatief.

Van waterstof naar helium naar koolstof tot ijzer, zo heet is de zon. Een alles verwoestende kracht zo oordeelt de homo sapiens. Maar ontstaan en blijven bestaan is een in de natuur. Strijd alleen tussen gelijke vuren. Maar de mens is een pyromaan. Het Olympisch vuur in het hart van een kind is ¾ een gevaarlijke bosbrand, onaangenaam.