jouwgedichten.nl

Gedicht: De verbitterde nar

Hij was altijd al een sombere clown
steeds maar vrolijk, edoch inwendig down
luisterde hij het liefst naar de vogels
die naar hem zalig floten
want de mensen hadden hem
met zorgen overgoten

het liefst was hij in zijn nakie
met zijn geweten in een bos alleen
en genoot dan gekleed in kaki
van de liefde met zijn derde been

maar hij hield ook van konijntjes
als hij zag huppelen vrij en blij
huppelde hij ook een beetje
maar dan heel fijntjes
zo lief en guitig leuk was hij

tegen de meisjes maakte hij grapjes
ze genoten altijd van zijn gulle lach
maar hij had moeite met grote stapjes
en er was niemand die dat aan hem zag

zijn gezicht had altijd wel een glimlach
zelfs zijn soms verwarde moeder
vond hem een echte olijke scheet
zijn beroep was varkenshoeder
er was niemand die hem dat verweet

er was een jongen die vond hij heel lief
maar die had al heel lang
een andere droom

dus schreef hij maar gedichten
over zichzelf
of over een niet bestaande suikeroom

op een dag ging hij uit biechten in de kerk
hij had zijn geluk een huilbui beloofd
en huilen maakte hem als man zo sterk
nooit eerder had hij zo in zichzelf geloofd

hij maakte voortaan iedereen
aan het schaterlachen
arm, gek of rijk
het maakte hem niet uit

totdat hij zelf niet meer kon lachen
en weer was aangewezen
op zijn fraai gevormde toverfluit

niemand trok voor hem de kar
hij was een eenzame verbitterde nar.