jouwgedichten.nl

Gedicht: 1948

Ze zat met haar staartjes te spelen in het erkertje
van de goeikamer van oma en opa
oma was de hele dag gedurig bezig en was een werkertje
sinds ze bevrijd waren woonde ze bij haar grootouders
die namen haar opvoeding op hun schouders
vader en moeder waren allebei omgekomen in 1942
wanneer ze erover begon tegen oma werd ze altijd bitsig
en zei dan altijd iets van: 'daar praten we niet meer over
dat is voorbij, gedaan.' Een antwoord heel pover
ze staarde naar het glas in lood in de tussendeuren
blauw, groen en geel in vlakjes, weinig kleuren
met grote vlakken van ondoorzichtig bubbelglas, spartaans
beetje op zijn Mondriaans
op tafel stond een glaasje ranja met een bitterkoekje
opa noemde het altijd een macaronikoekje
dat was de zondagse traktatie
opa zat in zijn leunstoel en las de Katholieke Illustratie
oma was in de keuken en stond het middageten te koken
en kwam tussendoor de kachel even oppoken
en ze zei: 'pak jij de kit eens en ga wat kolen voor me halen
voorzichtig voor je zondagse goed, en niet dralen,'
dertien jaar was ze nu en vroeg zich af hoe lang
het nog duurde, af en toe was ze nog heel bang
dat het V-1 geluid, dat de oorlog weert terug zou komen
dan kun je daar toch niet aan ontkomen
opa had gezegd dat het voorbij was, ze waren verslagen
ze moest er niet meer aan denken en er niet meer
over vragen
maar heel dikwijls ging ze naar haar kamertje
om te schuilen
dan was ze op zichzelf en zat stilletjes in
een hoekje te huilen
ze wou dat ze weer thuis kon komen net als toen
met een lekker vieruurtje, bij mama in de keuken
en alleen een beetje huiswerk te doen
maar haar ogen schoten vol en tranen waren dichtbij
het zou nooit over zijn, nooit voorbij.

Over het gedicht:

Verhaal van een weeskind; speelt zich af net na de oorlog in 1948.